Eén van mijn goede voornemens voor 2023 is het bloggen weer op gaan pakken. Het leek mij een puik plan om jullie om de zoveel tijd weer te verblijden met een verhaal vol slap geouwehoer en meer informatie over mijn mentale gesteldheid, gezien dat nog wel eens kan schommelen. Dus vol goede moed heb ik de afgelopen dagen een mooi verhaal getypt waarin ik voornamelijk vermelde dat ik het gevoel heb dat ik sociaal wat minder ongemakkelijk ben geworden, wat lekkerder in mijn vel ben gaan zitten en als doel heb mijn opleiding af te gaan ronden komend jaar. Ik lieg niet als ik zeg dat het écht een fantastisch goed geschreven stukje tekst was. Maar, zoals misschien de titel van deze blog een beetje doet vermoeden, is het allemaal helaas iets anders gelopen waardoor ik me genoodzaakt voelde om ergens anders over te schrijven.

Deze blog gaat over onze kat, Nemo. De mensen die mij een beetje kennen weten dat Nemo het grootste lichtpuntje in mijn leven is. Mama en Joyce hebben Nemo heel wat jaren geleden gevonden op het parkeerterrein bij de Golfclub en sindsdien is Nemo bij ons komen wonen. Afgelopen nacht heeft Nemo besloten het land der levenden te verlaten en is zij overleden. En nu klinkt het voor sommigen misschien een beetje gek, want Nemo is ‘’maar’’ een kat, echter voelt het voor mij momenteel een alsof mijn beste vriendin van 15 jaar lang is overleden. En dat is, om het maar even grof te verwoorden, kut.

Nu is het zeker niet mijn plan om 14 pagina’s lang verhalen te gaan vertellen over Nemo (was het wel, maar vrees dat er dan van de 4 lezers maar één over blijft en dat ben ik zelf) maar ik ga toch wel even in sneltreinvaart door het leven van onze 19-jarige huistijger heen. Ze is dus gevonden bij de Golfclub en is kort daarna bij ons komen wonen. Het plan was, gezien het eigenlijk de kat van mijn oudste zus was, dat ze daar later ook zou gaan wonen. Dit is allemaal niet gebeurd omdat papa en ik inmiddels gehecht waren aan Nemo en wij wilden haar niet meer kwijt. Oh, de naam heeft mijn moeder destijds bedacht, gebaseerd op de film ‘’Finding Nemo’’. Snap je? Gevonden? Nemo?

Maar goed, Nemo kreeg als koosnaampje ‘’dikke hoer’’ en was sindsdien niet meer weg te denken uit ons leven. Het was een verschrikkelijk eigenwijs beest met een volledig eigen wil maar ze deed eigenlijk geen vlieg kwaad. Wel meerkoetjes, die heeft ze regelmatig uit de sloot gevist. En muizen heeft ze ook wel eens vermoord. Ook duiven, kikkers, muggen, spinnen en musjes. Verder was het echt een heel erg vredelievend beest.

Toen was het ineens afgelopen nacht. We merkten dat haar gedrag de afgelopen weken ietwat veranderde. Ze sliep meer, at minder en kwam niet meer zo vaak bij ons liggen. Verder was ze nog wel zichzelf, wilde nog altijd geaaid worden en schreeuwde ons steevast rond 6 uur ’s ochtends wakker. Afgelopen nacht lag ze wel bij me en begon ze anders te ademen. Kort daarna is ze overleden. Normaliter maak ik papa enkel wakker als er een spin in mijn kamer zit die hij dan vervolgens voor mij weg moet halen maar toen ik naar beneden liep en riep ‘’volgens mij is Nemo dood’’ was ook hij gelijk klaarwakker. We zijn naar haar toe gegaan, geconstateerd dat ze inderdaad het leven heeft gelaten en hebben de ogen uit ons kop gejankt. En dat was het dan. Ons beste maatje is 19 jaar geworden en vredig heengegaan

En nogmaals, voor sommigen klinkt het misschien gek dat de dood van een kat zoveel kan doen dat ik een hele blog aan haar opdraag, maar ik ben er stiekem wel een beetje kapot van. Volgende keer weer een blog zoals jullie van me gewend zijn met veel sarcasme en slechte grappen. Voor nu, geniet van deze foto van Nemo, ook wel bekend als ‘’dikke hoer’’: