Ik blog niet meer zo veel als dat ik zou willen. Dit omdat ik vrijwel niks meemaak in m’n leven en mijn inspiratie de laatste tijd ver te zoeken is. Dus toen ik in al mijn wanhoop op Google zocht naar ‘’Help ik weet niet meer waar ik over moet schrijven’’ zei deze wonderbaarlijke zoekmachine: ‘’Schrijf over je hobby’s!’’ Eureka! Verrekt! Wat een goed plan! Alleen, lieve Google, ik heb dus stiekem eigenlijk helemaal geen hobby’s. Behalve dan dat ik naar school ga, veel werk, Netflix mijn beste vriend is, en ik standaard elke zaterdagavond volledig van het padje af in de kroeg sta is er niet heel veel denderends in mijn leven wat het waard is om over te schrijven, vind ik zelf. 

Maar goed, omdat een niet bij te houden aantal mensen mij ietwat dwingend begon te vragen wanneer er een nieuwe blog online kwam ben ik er toch even voor gaan zitten en heb, speciaal voor mijn trouwe lezers, een verhaaltje bij elkaar gesprokkeld over mijn nieuw geworven hobby. En het is een pareltje, al zeg ik het zelf.
Regelmatig klaag ik over het feit dat mijn hoofd altijd vol zit. En dan bedoel ik uiteraard niet vol met snot, maar vol met gedachten die ik op een of andere manier niet uit kan zetten. Ik heb gaandeweg wel wat manieren gevonden om er mee om te gaan maar nog steeds komt het regelmatig voor dat ik een klein beetje gek word van mezelf. Wat ik vaak doe is voor het slapen gaan een uurtje naar muziek luisteren. Afhangend van mijn stemming bepaal ik dan het genre, en in dit uurtje van galmende tering herrie laat ik mijn gedachten de vrije loop. Dit werkt goed, alleen is eigenlijk geen hobby te noemen, en dat is dus wel waar ik het graag over wil hebben.
Dus, hier komt een beschrijving van mijn hobby. Toen het reeds een beetje zonnig begon te worden merkte ik dat ik vaker naar mijn bestemmingen begon te lopen in plaats van dat ik de fiets of auto pakte. Ook begon ik van station naar school te lopen, wat ruim 20 minuten is. Ik doe dit dan wel met muziek in mijn oren want van de stilte ga ik dus teveel denken (Mocht je nu denken, wat een kut verhaal, dat klopt. Maar hou nog even vol. Je bent er bijna). En toen ineens gebeurde er iets wonderbaarlijks. Ik begon namelijk uit mezelf hele stukken te wandelen. Gewoon, omdat ik daar zin in had. Ik ging met ferme tred het dorp door zonder een duidelijke eindbestemming. En, mijn lieve vrienden, wat was dit een openbaring. En zo mooi ook. We zijn onlangs verhuisd en wonen nu in een bosrijke omgeving en daar kan ik me volledig te buiten gaan aan het struinen door bossen en struiken. Zo af en toe durf ik het geluid van mijn muziek uit te zetten en luister ik naar het geluid van hitsig tjirpende vogels of het gestamp van mijn voeten. En zo heb ik dus een nieuwe hobby gekregen.
Bedankt voor het lezen. Sorry voor de intense anti-climax. <3