Ik vind mezelf geen sociaal persoon, ik ben eerder ongemakkelijk. Nu is het geval dat ik hard aan het werk ben om wél een sociaal persoon te worden. Dit omdat er in een korte tijd zoveel mensen op mijn pad zijn gekomen die zo makkelijk met iedereen kunnen praten, dat ik dacht, ik wil dat ook. Alleen doet het zich vaak voor dat ik liever met een chagrijnig hoofd en oordopjes in de buitenwereld betreed, dan dat ik al zingend en glimlachend de dag begroet. 

Zo ook een paar dagen geleden. Ik had een baaldag, voelde me ziek en wilde erg graag naar huis. Door de nieuwe dienstregeling van NS ben ik zedelijk verplicht elke dag 30 minuten op Amsterdam Centraal te wachten, en dit kwam mijn humeur ook zeker niet ten goede. Ik had 5 chocoladekoekjes en een extra grote koffie gehaald, en slenterde naar het perron waar de intercity naar Almere zou vertrekken. Nors plaatste ik mijn aars op een met vogelpoep besmeerd bankje, en begon mijn zojuist verkregen etenswaren weg te werken. De intercity verscheen ruim op tijd, en ik snelde me naar een mooi plekje bij het raam, waar nog een pakje yoghurt van mijn voorganger lag. Deze plaatste ik maar al te graag in de prullenbak. Waarom ga je op een smerige plaats zitten, zou je denken, maar dat is allemaal onderdeel van tactiek. Ik zit liever op een vieze, stinkende plek dan dat er iemand naast me komt zitten, dus ik dacht wel een goede keuze te hebben gemaakt. Tot er omgeroepen werd dat er kans was op een drukke trein omdat een andere trein vertraging had en die reizigers met deze trein mee gingen reizen. Fantastisch. En inderdaad, na enige tijd liep de trein langzaam vol en kwam er op de naar yoghurt stinkende plek naast mij een wat oudere dame zitten. Zij leek nogal gestrest en vroeg mij iets wat ik niet kon verstaan omdat ik goede muziek aan het luisteren was. Ik haalde met zichtbare tegenzin mijn oordopjes, waar uiteraard alleen maar teringherrie doorheen galmde, uit mijn oren en zei ‘’Wat zei u?’’ De vrouw vroeg: ‘’Gaat deze trein naar Almere?’’ Ik antwoordde met ‘’Ja’’ bedacht me dat ze zelf toch ook wel op het bordje kon kijken, en hoopte van het gesprek af te zijn. Toen ik mijn oordopje weer in mijn rechteroor wilde plaatsen begon ze te vertellen dat ze al sinds 1980 in Almere woonde. ‘’Dat is lang.’’ Zei ik, en hoopte wederom op een einde van het gesprek. ‘’Waar woon jij?’’ vroeg ze, ‘’Zeewolde’’ Zei ik. ‘’Ooh wat leuk! Ik ben een keer met mijn man en onze vriendengroep helemaal naar Zeewolde gefietst! Helaas is mijn man overleden, maar met diezelfde vrienden ben ik vandaag een dagje naar Amsterdam gegaan. We zijn naar een museum geweest en hebben heerlijk ergens geluncht. Wat doe jij in Amsterdam, als ik vragen mag?’’ Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om nogmaals kortaf te doen, en bedacht me dat ik bezig was om socialer te doen. Dus ben ik een gesprek met haar aangegaan. En wat denk je? Het was hartstikke leuk. Ik heb geen idee hoe deze vrouw heet, maar weet nu wel dat ze drie zoons heeft, niet van kaas houdt, een hekel heeft aan schreeuwende kinderen, en mijn sjaal erg mooi vindt. Eenmaal aangekomen op het station van Almere kreeg ik nog een handvol Antiflu snoepjes van haar. ‘’Het ga je goed, meisje! Hopelijk tot snel!’’ en ze liep weg. Het was bij nader inzien toch een leukere treinreis dan dat ik gepland had.