Het is algemeen bekend dat men in het kader van goede voornemens zich in januari massaal naar de sportschool beweegt. Normaal gesproken ben ik hier fel op tegen, omdat je het hele jaar de tijd hebt gehad om te sporten en die hangende kwabben van je lijf te trainen. Maar omdat het mij zorgen begon te baren dat ik na 1 keer de trap op en neer al aan de beademing moest, besloot ik me, samen met mijn zussen, toch in te schrijven bij een sportschool.
En tegen al mijn verwachtingen in ben ik er nu nog steeds lid en vind ik het ook nog eens leuk. Behalve het sporten zelf, daar is echt geen reet aan. Maar het kijken naar andere sportende mensen is wat het zo leuk maakt. Zo was ik laatst keihard anderhalve kilo de lucht in aan het pompen, toen mijn zus begon te lachen. ‘’Wat is er?’’ vroeg ik. Sporten is namelijk helemaal niet om te lachen! Maar ze seinde in de richting van een jongeman die net binnen liep, en zei met hoge stem en ingehouden lach: ‘’Kijk hoe strak!’’. Ik keek, en inderdaad, de jongeman had een behoorlijk strakke sportbroek aan. Deze sportbroek liet absoluut niks aan de verbeelding over, en je zou bijna denken dat de jongeman in kwestie erg trots was op zijn duidelijk zichtbare zwengel. Wijdbeens paradeerde hij door de sportschool, en hoewel hij denk ik dacht dat iedereen naar zijn ook goed zichtbare, brede bovenarmen staarde, weet ik bijna zeker dat het iets heel anders was waar iedereens ogen op gevestigd waren.
Zo ook een andere jongeman, die in plaats van een veel te strakke broek besloot een veel te korte broek aan te trekken. Deze jongen stond met zijn rug onze kant op, en toen hij vervolgens een bukkende beweging maakte was ook daar een uitzicht waar je liever niet naar kijkt. Uiteraard deden we dat toch, en dat beeld gaat nooit meer van mijn netvlies af.
Mensen die bij elke kilo die in beweging wordt gebracht ook even moet laten horen dat ze daadwerkelijk kilo’s in beweging aan het brengen zijn, doormiddel van net iets te luid gepuf of gekreun zijn ook fantastisch. Natuurlijk is het inspannend om met zoveel gewicht in de weer te zijn, maar af en toe vraag ik me af of ik niet naar een gruntende zanger van een heavy metalband sta te luisteren.
Maar waar ik het minst goed tegen kan, zijn de mensen die graag een praatje maken op de meest onhandige momenten. Ik zal een voorbeeld geven. Ik zat op zo’n apparaat om je benen mee te trainen, en een mevrouw zat vlak in de buurt ook haar benen te trainen, op een ander apparaat natuurlijk. De sportschool was verder bijna leeg. Ik moest nog ongeveer 5 herhalingen doen, maar ik stond op het puntje van opgeven. Dus beeld je even in, ik zit daar met rood aangelopen hoofd en zweet dat tot m’n bilnaad stond te bedenken waarom ik het apparaat in gódsnaam zo zwaar had gezet, toen de mevrouw bij me in de buurt me aankeek en zei: ‘’Zwaar he?’’. Waarop ik zo sarcastisch mogelijk zei ‘’Nee joh! Zo zie ik er altijd uit!’’ Ze moest hierom lachen en vervolgens, uit het niets, ging het over haar dochter, haar zoon, over dat de wereld te snel verandert, over kaas, over haar schoenen die niet lekker liepen, over haar net uit Zambia geïmporteerde schoonzoon die het leven in Nederland nog niet snapte, en ga zo maar door. Nu vind ik dat op sommige momenten helemaal niet erg, maar dit was echt de meest beroerde timing die je je maar kan bedenken.
Ik wil absoluut niet zeggen dat ik zelf zo fantastisch ben als het gaat om sporten. Meestal is alles waar ook maar iets van lichamelijke inspanning bij vereist is voor mij al te veel, en ik doe ook te weinig mijn best als het gaat om bewegen en fit blijven. De helft van de oefeningen die ik moet doen snap ik ook niet, en ik neem elk excuus aan om een keertje over te mogen slaan.
Maar het zijn gewoon de praatgrage huisvrouwen, de puffende en kreunende sportfanaten en de strakke sportbroekjes die het bezoekje aan de sportschool nou net iets leuker maken. En ik durf ook met zekerheid te zeggen dat als er al iets van buikspieren gekweekt zijn, deze niet ontstaan zijn door de vele oefeningen, maar door het lachen om, en met mijn lieftallige zussen.