Het is naar mijn weten algemeen bekend dat oud worden bovenaan pronkt op mijn angstenlijstje. Doodgaan lijkt mij enorm vredig maar de weg daar naartoe bezorgd mij pure paniek. Maar, om deze blog iets minder deprimerend te maken dan alle voorgaande verhalen die ik ooit heb geschreven gaat het vandaag over een angst die niet heel ver onder het fenomeen oud worden te vinden is, namelijk: De kapper. Er volgt nu een ellenlange beschrijving over waarom mijn haar er vaak uitziet als een mislukt vogelnest. Veel leesplezier.

Al zo lang ik me kan herinneren heb ik het nooit heel erg fijn gevonden als mensen me aanraken. Knuffelen vind ik niks, handjes vasthouden vind ik niks, en vrijwillig in een stoel gaan zitten met een omgekeerde cape om je nek terwijl iemand met een schaar en veertien soorten mesjes je haar aan het bewerken is vind ik al helemáál niks. Vroeger schreeuwde ik het altijd uit bij de kapper. Janken, paniek, driftbuien, ik heb het allemaal gehad. Gelukkig kan ik me nu behoorlijk beheersen en laat ik vaak achteraf pas een traantje. Van ontlading, uiteraard.

Als ik mij op mijn gemak voel bij iemand lul ik de oren van diegene zijn of haar kop. Verhalen over het weekend, verhalen over Nemo, over school, werk, nog meer over Nemo, en over één mijn grootste talenten, namelijk mijn mond volledig om een bierglas heen kunnen zetten zonder dat daarbij het bierglas breekt. Bij de kapper klap ik dicht. Ik heb werkelijk geen idee waar het vandaan komt maar als de kapper iets aan mij vraagt komt er echt niks zinnigs uit. Dit resulteert vaak in een ongemakkelijke knipbeurt (de ongemakkelijkheid komt uiteraard van mijn kant) waarbij er niet heel veel meer wordt gezegd dan: ‘’’Het is klaar! Wat vind je er van?’’ en ik die dan zeg: ‘’Ja heel leuk! Mag ik pinnen?’’ En dat is dan dat.

Ik moet wel eerlijk bekennen dat deze tactiek mij niet altijd goed heeft gedaan.  Een aantal jaar geleden bestelde ik het gewoonlijke recept: Stukje eraf, in laagjes, maak er wat moois van en leef je uit. Na een klein kwartiertje was de knipbeurt al klaar. ‘’Wat vind je ervan?’’ ‘’Ja leuk! Mag ik pinnen?’’ en ik ging vrolijk naar huis. Mijn moeder was iets minder vrolijk. Ze vroeg of ik naar de kapper was geweest. Ik, trots dat ik was dat ik weer een angst had overwonnen, zei volmondig ja en vroeg wat ze ervan vond. Ik draaide nog een extra rondje om mijn haar te showen en ze meldde me voorzichtig dat het er eigenlijk helemaal niet uit zag. Hieronder volgt een foto:

Pure paniek is denk ik de beste omschrijving voor het gevoel wat me toen bekroop. Ik janken, mijn moeder de kapper bellen en de foto’s doorgestuurd om te melden dat, en ik citeer: ‘’Mijn dochter er nu bijloopt als een of andere mislukte vogelverschrikker!’’ Wij in de auto terug naar de kapper waar hetzelfde meisje mijn haar nogmaals ging knippen. Ik janken, zij janken. Mama en ik weer naar huis, allebei wetende dat mijn haar nog steeds niet helemaal was wat het had moeten zijn. Vervolgens heeft mijn moeder weer naar de kapper gebeld (Ik was 19 en had telefoonangst. Laat me.) en mochten we ’s avonds na sluitingstijd terugkomen en werd ik geknipt door de eigenaresse. Ze vertelde me dat ze me flink in de watten ging leggen door een hoofdmassage te geven, mijn haar lekker ging wassen, maskertje erin, héérlijk! Toen ze mijn ietwat angstige gezicht zag na het aanbod vroeg ze ‘’Of wil je liever een cadeaubon van een kledingwinkel?’’
Ik denk dat we allemaal weten waarvoor ik heb gekozen.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen hekel aan mensen die het beroep kapper uitoefenen. Maar het aangeraakt worden en de verplichte gesprekjes vind ik niet bepaald prettig, moge dat nog niet duidelijk zijn. Ik was laatst bij een andere kapper en dat ging stiekem eigenlijk best wel goed.. Misschien komt het omdat ik zelf een paar jaartjes ouder ben of omdat ze niet kon ophouden over ”mijn volle bos met haar”, maar de angst is iets afgenomen. We hebben het over piemels gehad, relaties, uitgaan en over katten. Het was fantastisch.

Dit was ‘m weer voor vandaag. Volgende keer gaan we het hebben over de gevaren van oververhitting na het eten van vijf Napoleon snoepjes. Toedels!