Niet heel lang geleden vertelde een collega mij dat hij Snapchat en Instagram van zijn telefoon had verwijderd, omdat hij vond dat hij hier te veel tijd aan besteedde. Dit vond ik knap, en ik vertelde hem dit ook. Hij vond dit vervolgens weer onzin want ”Je gooit het toch gewoon van je telefoon af?” Nee, zo simpel ligt dat dus niet. Ik ben namelijk enorm verslaafd aan mijn telefoon, en alle sociale mediakanalen die je ermee kunt bereiken.
Zo zit ik geruime tijd van de dag met mijn telefoon in mijn hand, doelloos te scrollen door Facebook. Dit doe ik in de trein, lopend naar de bus, in de les, in mijn pauzes op werk, kortom, ik ben de hele dag in de weer met mijn telefoon. Dit heeft ertoe geleid dat ik in elke lastig ogende situatie krampachtig naar mijn telefoon grijp. En deze eigenschap kan ik de laatste tijd niet meer uitstaan. Het desbetreffende gesprek dat ik voerde met mijn collega hebben we een aantal dagen daarna weer vervolgd. Toen vertelde hij dat als hij met vrienden samen is hij nooit de behoefte heeft om dit te delen op Snapchat. Ik wel. Ik maak graag foto’s van biertjes in de kroeg, of van een bord met eten bij een of ander pauper restaurant, die ik vervolgens dan weer deel op Snapchat, om maar te laten zien hoe leuk ik het eigenlijk heb. En dit vind ik nu, en vond ik toen ook, eigenlijk heel zielig. Dus, in een hele impulsieve bui gooide ik alles weg. Geen Facebook, geen Snapchat en geen Instagram. Voor een week. En dan hoopte ik na die week bevrijd te zijn van mijn enorme drang naar Social media. Ik moet met veel pijn opbiechten dat ik het nog geen twee dagen volgehouden heb.
Op dag 1 werd ik wakker, en wilde ik mijn dagelijkse stalk momentje gaan inzetten. Dit doe ik elke ochtend, en het bestaat voornamelijk uit een half uur scrollen door Facebook, en dan soms op profielen klikken van mensen waarna ik vervolgens hun vakantiefoto’s uit 2013 bewonder. Maar, omdat ik dus niet meer mocht doen van mezelf, rolde ik gelijk mijn bed uit. Ik had toevallig die dag ervoor een aantal puzzelboekjes gekocht dus in de bus en trein was ik super fanatiek sudoku’s aan het maken. Op school merkte ik dat als ik iets even niet meer interessant vond, ik gelijk naar mijn telefoon greep. Ik werd een klein beetje verdrietig als ik me vervolgens bedacht dat ik niks had om te doen met mijn telefoon. Wel was ik vastberaden om het vol te houden, echter, een uur later ging het al gelijk mis want ik had Snapchat al weel op mijn telefoon gezet. Zwak voelde ik me. Maar ik kon gelukkig wél weer super boeiende foto’s versturen van mijn katten. En van bier.
Op dag 2 kwam ik er achter dat ik via mijn internetbrowser op mijn telefoon super makkelijk Facebook en Instagram kon bereiken. Ik had heel de applicaties niet nodig om mensen te stalken, en dus ben ik na 1 dag al weer volledig in mijn oude patroon gevallen.
Dag 3 deed mij realiseren dat ik helemaal niet zo heel verslaafd was als ik dacht en nog voor dag 4 begon had ik alles al weer geïnstalleerd.
Trots was ik, want ik was na 3 dagen al volledig van mijn verslaving af.
Nu, ik denk iets meer dan een maand later, ben ik nog steeds een sukkel. Want ik grijp nog steeds naar mijn telefoon in sociaal ongemakkelijke situaties, ik stalk nog steeds elke ochtend mijn aartsvijanden en beste vrienden, en ik maak in de trein geen sudoku’s meer, maar staar geruime tijd alleen maar naar mijn telefoon. En wat ik eerder al aangaf, ik háát deze eigenschap.
Ik heb besloten om nog een poging te doen. Het zit me namelijk dwars dat ik zo enorm afhankelijk ben geworden van mijn telefoon.
Mochten jullie me ooit treffen en me naar mijn telefoon zien staren, sla me, pijnig, verneder me, maak me kapot. Dit vind ik niet alleen heel erg lekker, dit zal me ook helpen om van mijn verslaving af te komen.
Bedankt voor het lezen, en een fijne dag.