Ik zat laatst een beetje weg te dromen in de bus. Het was donker, laat, en regenachtig en dus een prima recept om niet zo heel goed meer op te letten op welk plekje van het pittoreske Zeewolde ik me op dat moment bevond. Ik kreeg nog net mee hoe de laatste persoon voor mij de bus verliet en dus was ik alleen nog maar over met de chauffeuse. Volledig in gedachten verzonken staarde ik uit het raam. Ik keek naar de bomen, naar de regendruppels die langs het raam gleden, de gebouwen, de bushalte waar ik eigenlijk uit had moeten stappen, en glimlachte nog lievig naar iemand die haar hond in de stromende regen aan het uitlaten was. Toen ik op een gegeven moment straatnamen voorbij zag komen die ik normaal nooit tegenkom als ik met de bus naar huis ga, begon ik een klein beetje in paniek te raken.

Omdat ik 2 haltes eerder de bus al uit had gemoeten en het nare gevoel van stress mij begon te bekruipen ramde ik met veel agressie op de stop knop. Normaal hoor je dan een ‘’PIEP’’ en dan begint er voorin een rood lampje te knipperen, maar uiteraard gebeurde er nu dus helemaal niets. Alsof er niks aan de hand was reed de bus de 3e halte voorbij. Ik weet niet of mensen de term ‘’zeebenen’’ kennen, maar ik heb ze dus niet. Daarom durfde ik mezelf eigenlijk niet naar een ander stop knopje te verplaatsen omdat ik dan vrijwel zeker de vloer zou gaan begroeten met mijn voortandjes. Dus deed ik wat ieder normaal mens in zo’n situatie zou doen, ik begon te roepen naar de chauffeuse. Deze was echter niet van mijn paniekaanval gediend, en snauwde me toe: ‘’JE MOET OP STOP DRUKKEN, WIJFFIE!’’. Ik, volledig rood aangelopen en buiten adem van de stress, wist met moeite uit te brengen ‘’Die doet het niet!’’ ‘’DAN PAK JE EEN ANDERE!’’ En ze reed langs de 4e halte. Het leek ook ineens alsof ze in de afgelopen 30 seconde eindelijk uitgevonden had hoe het gaspedaal werkte, want in ene hobbelde de bus veel meer dan voorheen. Met enorm veel moeite heb ik mezelf naar het dichtstbijzijnde stopknopje weten te manoeuvreren. Toen ik deze indrukte klonk de vertrouwde ‘’PIEP’’ en zag ik voorin een rood lampje knipperen. Het angstzweet klotste onder mijn oksels en toen de mevrouw bijna bij de bushalte was trapte ze keihard op de rem waardoor mijn gehele maaginhoud zich naar boven begon te bewegen. ‘’DAT WAS NIET ZO MOEILIJK, TOCH?’’ riep ze. Ik kon niks meer uitbrengen omdat ik op dat moment mijn broodje met kipfilet aan het herkauwen was. Dus ik checkte uit, stak mijn hand op om gedag te zeggen en ben aan de 30 minuten durende wandeltocht naar huis begonnen.
Het was een spannende avond.