We waren gisteren bij Imagine Dragons. Omdat we er allemaal niet van houden om vol in de menigte te staan, besloten we om een beetje achteraan te gaan staan waar we voldoende zicht hadden op het podium en ook nog eens de ruimte hadden om te ademen. Dit alles leek te veranderen toen halverwege het concert op een klein podium naast ons doeken werden weggehaald en instrumenten in elkaar werden gezet.

Al snel kregen meerdere mensen in het publiek dit in de gaten en het werd steeds een beetje drukker rond ons heen. Ik werd best wel panisch en mijn hart begon te kloppen en ik was meer bezig met stressen dan nog van het concert genieten, want als ze daadwerkelijk een aantal liedjes op dat kleine podium zouden gaan spelen, zag ik het al zo gebeuren dat de gehele mensenmassa zich naar onze plek zou verplaatsen en we volledig geplet zouden worden. Toen de lichten op een gegeven moment uit gingen en het enkele momenten stil was zagen we de band inderdaad richting het kleine podium lopen. Ze beklommen het, spraken wat woorden en speelden op een hele intieme manier drie liedjes. Ik was me toen ook eigenlijk ook niet meer bewust van de volle zaal en de twee tongende stelletjes voor me, en kon alleen maar genieten, want ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven zó dicht bij een artiest heb gestaan. Alhoewel ik dit echt het hoogtepunt van de avond vond, vond ik de rest van het concert ook echt fantastisch. Volgende keer weer. En dan weten we waar we moeten staan.