Vanaf volgende week woon ik voor een paar maanden in Haarlem. Toen deze kans me net werd aangeboden, dit was denk ik ongeveer 2 maanden terug, zei ik volmondig ja op het aanbod. Fantastisch leek me dat, ergens opnieuw beginnen, niet meer twee uur naar school hoeven reizen, nieuwe mensen leren kennen. Maar nu het allemaal al bijna zover is schijt ik in m’n broek van angst. Het is namelijk zo dat als ik niet weet wat ik kan verwachten ik daar verschrikkelijk slecht mee om kan gaan.

Afgelopen vakantie moest ik pasfoto’s laten maken. Het was in die periode dat het bloedheet was in Nederland. De winkel waar je foto’s kan laten maken ging om half twee open. Ik moest om vier uur werken. Pasfoto’s laten maken duurt meestal niet heel lang dus het moest makkelijk lukken om om half twee foto’s te laten maken en dan ook nog op tijd te komen op het werk. Nou, niet als je Joni heet. Wat er namelijk gebeurde is dat ik om half twee op de fiets stapte, mijzelf in de richting begon te bewegen van de pasfoto winkel, maar onderweg zoveel doemscenario’s had bedacht dat ik eerst tot half vier rondjes ben gaan fietsen voor ik de moed had verzameld om daadwerkelijk de winkel binnen te stappen. En zoals altijd als er doemscenario’s door mijn hoofd spoken, viel het allemaal reuze mee. Ik werd ontvangen door een hele vriendelijke mevrouw, die mij er op wees dat als ik daar behoefte aan had ik nog even in de spiegel mocht kijken. Ik, met een rood aangelopen hoofd door het twee uur lange fietsen in een temperatuur van bijna 30 graden, wees dit aanbod vriendelijk af. ‘’Zeker weten?’’ Zei ze. ‘’Ja, er valt toch niks meer te redden’’ zei ik. En na deze woorden heeft ze een foto van me gemaakt die, als ik iedereen moet geloven aan wie ik ‘m heb laten zien, ‘’best wel meevalt’’.

Een aantal weken geleden had ik zin in bier. Ik wilde naar de kroeg maar kon zo snel niemand zo ver krijgen om mij te vergezellen. Tot ik een berichtje kreeg van een collega, die ik nu ook een goede vriendin durf te noemen, dat zij met een paar vrienden in haar huis een drankje aan het doen was en als ik zin had, ‘’mocht ik ook langskomen’’. Mijn eerste reactie was paniek. Ik besloot dan ook vriendelijk te weigeren, maar toen ik eenmaal bijgekomen was van de schrik heb ik mezelf streng toegesproken. Het probleem is namelijk dat ik nieuwe mensen ontmoeten doodeng vind. Dus in een huis zitten met onbekende mensen voelt hetzelfde als in het water gegooid worden terwijl je maar nauwelijks kan zwemmen. Denk ik. Maar goed, mijn hunkering naar bier nam de overhand en ik besloot toch te gaan. En dit was een goede keuze want, je kan het verwachten, ik heb een super leuke avond gehad.

Nu terug naar de reden van deze blog. Vanaf volgende week woon ik dus voor een paar maanden in Haarlem, en dat is eng. Want aangezien ik ruim twee uur lang moed moest verzamelen voor het laten maken van pasfoto’s en mijn eerste reactie vluchten is als iemand zegt ‘’Kom vanavond gezellig wat drinken met mij en een paar mensen die je niet kent’’ ben ik heel benieuwd hoe ik het ga volhouden in een nieuwe, onbekende stad. Er woont 1 goede vriendin van me ook in Haarlem en van haar mag ik vaak langskomen, en mensen uit mijn huidige woonplaats willen ook graag een keer op de koffie (of bier) komen, en ik leer natuurlijk allemaal nieuwe mensen kennen op de opleiding. Maar ik lieg niet als ik zeg dat ik verschrikkelijk zenuwachtig ben.
Over een aantal weken zal er wel weer een verhaal verschijnen over hoe leuk ik het vind of hoe graag ik naar huis wil. Maar tot die tijd, help.