Mij, Joni Hartman. Hoe is het nu met de persoon die besloot dat het een super goed idee zou zijn om een blog te beginnen met als doel daar elke week een enorm boeiend verhaal op te plaatsen om er vervolgens achter te komen dat je om dit voor elkaar te krijgen iets nodig hebt wat ‘motivatie’ heet en dat ik, de persoon om wie deze blog draait, daar net iets te weinig van bezit. Hoe is het hier nu mee?
Bereid je voor op een opsomming van gebeurtenissen uit het afgelopen jaar, omdat het nu bijna een jaar geleden is dat ik voor het laatst een blog heb geplaatst en nu eigenlijk wel echt van plan ben iets meer van me te laten horen.
Als ik heel eerlijk moet zijn gaat het nu wel goed met me. Precies een jaar geleden zaten we midden in de eerste Corona golf. Tijdens deze periode besloot ik dat het een super verstandig idee zou zijn om niet lekker in mijn vel te gaan zitten. School stond op een laag pitje wegens een stage die ik niet af kon maken en ook werkte ik toen nog in de horeca wat volledig stil lag. Ik sleet mijn dagen met series kijken en wandelen, maar kwam al vrij snel tot de conclusie dat ik me kapot verveelde en dus besloot ik depressief te worden. Het was niet de eerste keer dat ik moeite had met mijn psychische gesteldheid en dus was het nu niks nieuws. Dit maakte het allemaal niet minder moeilijk.
Maar toen kwam daar mijn lichtpunt in de duisternis, mijn rots in de branding, mijn kers op de taart, mijn broodje bij de Nutella, mijn frietje bij de ketchup: Joost. Joost heeft mij als het Opperwezen wat hij is uit mijn dipje weten te trekken. Als een ware Adonis heeft hij me weer met beide benen op de grond weten te zetten. Met zijn brute kracht kon hij me met gemak het juiste pad op duwen.
Dit is niet helemaal waar, want alhoewel ik verschrikkelijk gelukkig ben in onze inmiddels niet meer pril te noemen relatie heb ik met geheel mijn eigen brute kracht mijn mentale gezondheid weer om weten te buigen naar een iets gezondere toestand. Uiteraard wel met heel veel hulp van alle fijne mensen die ik om me heen heb. (Shout out)
Nog een update, ik werk niet meer in het restaurant waar ik bijna 7 jaar met veel plezier heb gewerkt. Na lang twijfelen heb ik daar ontslag genomen omdat ik me niet meer prettig voelde bij de nieuwe gang van zaken. Ook dit heeft me stiekem enorm goed gedaan, zeker omdat nu het besef is gekomen dat er meer bedrijven zijn waar ik me enorm op mijn plek voel. Zo werk ik nu op de klantenservice bij een badkamerbedrijf waar ook leuke mensen werken en waar ik het enorm naar m’n zin heb.
En nu zijn we aangekomen bij alweer het laatste punt van deze blog (anders heb ik voor een eventuele volgende keer niks meer om over te schrijven): Geitjes. Met mijn Eindhovense wederhelft heb ik afgelopen jaar redelijk wat geitjes geaaid. Ons doel is om álle kinderboerderijen in Nederland te hebben bezocht voordat één van ons besluit te sterven. En omdat ik nu geitjes uit Limburg heb geaaid, Flevoland, Brabant en Gelderland en mijn hart elke keer weer smolt bij het kijken naar alle lieve dieren is dan eindelijk het besluit gekomen om vegetarisch te gaan eten.
Dit was het dan voor nu. Zelf vind ik het nog steeds leuk om een nietszeggend stuk leesvoer als hierboven te plaatsen en wil dit ook regelmatig blijven doen. Mocht iemand nog tips en tricks hebben, bel me, DM me, mail me, postduif me. Vind ik niet alleen heel erg lekker maar ook heel erg handig.
Volgende keer gaan we het hebben over het hebben van een goudvis met schizofrenie.
Fijne dag!