Als onze overburen op vakantie zijn, hebben we voor een paar weken twee honden te gast. Deze logeren dan bij ons en wij vertroetelen ze dan alsof het prinsesjes zijn. Ander dan de instructie ‘’Geef ze eten en laat ze uit’’ krijgen we niet mee, behalve dan dat één van de twee honden een enorme sukkel is en totaal niet met andere honden overweg kan, en dus tijdens het uitlaten, als je een andere hond tegen het lijf loopt, vast moet omdat hij anders alles aanvliegt. Het beest is 14, deels blind en doof, maar heeft het temperament van een chihuahua.

Gisteren ging ik ze uitlaten. Ik weet niet wat er in de lucht hing, maar allebei de honden luisterde voor geen meter. Ik liet ze los op en veldje achter ons huis. Normaal lopen ze poeslief mee maar nu besloten ze allebei volledig een andere kant op te rennen. De ene ging de bosjes in om vervolgens te verdwijnen, de ander rende door het riet en begon te rollen alsof hij bezeten was. Dus ik begon te roepen ‘’LUUUUNAAAA! LUUUNAAAA!” (Zo heet de Hans Kazan hond die vaak een verdwijntruc uitvoert in de bosjes) Toen een meneer langsliep en zei: ‘’Ze Luustert nie, Hea?’’ Waarop ik, nu al bezweet en rood aangelopen en totaal geen zin meer in deze helse wandeltocht, zei: ‘’Da hebbe ge goe gezien, meneer!’’ Hij moest lachen en vervolgde zijn weg. Gelukkig kwam Luna aanrennen, wild kwispelend alsof er niks aan de hand was. Ik was helemaal in de stress en ging snel op zoek naar Siep (Zo heet de oude knar die aan alles een hekel heeft, behalve aan wat hem voert en uitlaat) want die was nog steeds ergens het riet aan het bevredigen. Toen ik beide honden gevonden had deed ik ze aan de riem, want ik had even behoefte aan een stukje wandelen zonder zorgen. Dit ging uiteraard niet want de één zag op links een kat en de ander op rechts een broodje hamburger (Hij is blind, het was gewoon een grasspriet) en dit resulteerde erin dat ik bijna werd gevierendeeld door mijn twee viervoetige vrienden.

Ergens bij een grindpad liet ik ze weer los. Voor ik denk 20 minuten ging het goed. De honden deden geen onverwachte verdwijntrucs en we kwamen geen gekke dingen, zoals andere mensen of honden, tegen. Dus toen ik op een gegeven moment stemmen hoorde in de verte besloot ik weer huiswaarts te gaan en deed alles weer een riem om, om vervolgens om te keren. Helaas ging dit allemaal niet zo makkelijk want na enkele seconden werden we omringd door twee honden zo groot als koeien. En grote honden zijn eng. Siep, de chihuahua in het lijf van een bejaarde hond, begon speels te grommen en Luna besloot hard aan de riem te trekken. Ik kon alleen maar staren naar de duivelse beesten die ons ingesloten hadden en die keken alsof ze elk moment konden aanvallen. Het kwijl liep al uit hun bek en ze hadden wel zin in een lekker hapje. Dus toen het baasje van de twee grote honden langsliep was ik opgelucht, omdat hij dan door de blinde paniek die in mijn ogen op begon te spelen zijn honden terug zou roepen. Maar hij deed het tegenovergestelde, namelijk, hij deed niks. Zijn dochtertje riep de honden wel terug want die zag wel dat ik bijna in mijn broek aan het pissen was, maar de man zei ‘’Kom, Sophie! Als je doorloopt lopen ze vanzelf wel mee.’’ Maar dat gebeurde niet, want de man was al bijna uit het zicht en zijn koeien stonden nog steeds om ons heen. Dus ik deed wat iedereen zou doen in deze benarde situatie, ik begon keihard te huilen. Geintje. Ik riep ‘’Meneer. Menéér. MENEER!’’ Langzaamaan begon ik te begrijpen waarom zijn honden voor geen meter luisterde, omdat hij ook drie keer geroepen moest worden voor hij zijn hoofd naar me toe draaide en ‘’Jaaaaaa?’’ zei. ‘’Kunt u uw honden misschien vastmaken, want ik vind dit niet heel tof, ofzo’’ Het duurde zeker een seconde of 5 voor hij weer mijn kant op liep en ‘’Bobbie, Frodo, kom hiiieeerrrrrrrrrr!’’ Begon te roepen. Bobbie en Frodo gaven geen ene fuck want die vonden mijn nog steeds grommende kameraad veel interessanter. Meer dan een beetje roepen deed de man niet, dus ik riep ‘’Oke, dan laat ik mijn hond nu los!’’ Dat deed hem wel teruglopen en met een beetje moeite kreeg hij Bobbie en Frodo zo ver om mee te lopen. ‘’Bedankt’’ zei ik. En liep weer verder. Maar deze chagrijnige meneer had Bobbie en Frodo al weer los gedaan want ze waren ineens weer achter ons. ‘’MENEEEEEEEEEEEER! UW HONDEN ZIJN WEER HIER!’’ Op dit punt was ik eigenlijk ook niet meer bang voor de honden want ze deden niks en oogden eigenlijk heel schattig. Siep had dit ook ondervonden want hij was aan het kwispelen en piepen in plaats van grommen. Dus ik liep weer verder, met vier honden want Bobbie en Frodo liepen vrolijk met mij mee. Ik had mama al gebeld of ze het goed vond als er twee nieuwe XXL honden mee naar huis kwamen. Ze zei nee, maar ik zei vervolgens dat ze eigenlijk geen keus had want Bobbie en Frodo liepen zeker al enkele minuten met me mee. Ik denk dat de meneer op een gegeven moment door had dat zijn shetlanders hem niet meer aan het volgen waren want hij kwam op ons afgerend. ‘’BOBBIE. FRODO. HIIIEEEEERRRR!’’ Samen met zijn dochtertje waren ze aan het schreeuwen naar de twee grote honden die nog steeds geen zin hadden om terug te komen. Uiteindelijk heeft de man zonder ook maar een woord te zeggen de honden aangelijnd en is weer weggelopen. Ik vond de hele situatie wel grappig. Met een kleine omweg, om Bobbie en Frodo te vermijden, ben ik terug naar huis gelopen, om daar Siep en Luna enorm te verwennen omdat ze zo schattig zijn. Het was een leuke tocht.

Update: Vandaag liep dezelfde meneer aan de andere kant van de sloot. Het is Bobbie en Bruno. Excuus voor dit misverstand.