Hallo mijn naam is Joni en ik heb sinds een aantal maanden een super leuke en ook fijne, nieuwe eigenschap ontwikkeld, namelijk het hebben van paniekaanvallen. Het is een hele handige bijkomstigheid als het gaat om het omgaan met stressvolle gebeurtenissen. Dat is zo nu en dan voor mij namelijk niet te doen. Soms ervaar ik ergens veel spanning voor en maak ik me te veel druk om dingen. Wat normale mensen doen is een moment voor hunzelf nemen door bijvoorbeeld in een warm bad te gaan liggen en lekker ontspannen een boek te lezen over de effecten van jeugdliefdes op je seksleven. Wat ik doe is te snel ademen, janken, schreeuwen en denken dat ik doodga. Op sommige momenten hoop ik stiekem ook wel eens dat het leven stopt tijdens zo’n befaamde paniekaanval maar vaak ben ik na minutenlang panisch ademen weer blij dat ik er nog ben. Het hebben van een paniekaanval is super kut. Ik kan het eigenlijk ook niemand aanraden. Ik geeft het 2 van de 7 sterren.

Wel heeft bovenstaande me aan het denken gezet over wat voor een idiote trekjes ik eigenlijk nog meer heb. Hieronder volgt een kleine opsomming. Veel leesplezier.

Levenslang met dwang

Ik ben ooit begonnen aan het programma ‘’levenslang met dwang’’. Dat is, kort samengevat, een programma waarbij mensen die kampen met een dwangneurose samen in één huis worden geflikkerd en vervolgens begeleid worden door psychologen om zo van hun dwangneurose af te kunnen komen. Er deden mensen aan mee die zichzelf elke ochtend van top tot teen grondig schoon moesten maken, of mensen die elke lijntje tussen de straattegels met beide voeten aan moesten raken. Ik voelde een soort van herkenning tijdens het kijken van dat programma. Ik zeg niet dat ik zulke heftige dingen ervaar als de deelnemers destijds, maar zo nu en dan zijn er dingen die ik van mezelf moet doen omdat ik anders slecht slaap of bang ben dat de wereld anders vergaat. ‘’Wat zijn dat dan voor dingen?’’ hoor ik jullie nu jezelf luid afvragen. Nou, als ik dus bijvoorbeeld de deur dicht doe en ik heb met mijn linkerhand de deurklink aangeraakt, dan moet ik de deurklink ook aanraken met mijn rechterhand. Of als ik mijn wekker zet via mijn telefoon dan moet eerst de wekker aan worden gezet, dan mijn internet uit, dan de trilfunctie van mijn telefoon aan (dit ook grondig controleren door deze meermaals aan en uit te schakelen), dan moet nogmaals de wekker aan en uit worden gezet, dan het geluid van mijn wekker aan, en dan nogmaals de wekker aan en uit. En soms, als het echt wild wordt, dan moet het hele riedeltje nog een keer omdat ik dan misschien per ongeluk eerst de trilfunctie aan heb gezet in plaats van eerst mijn internet uit en dat kan natuurlijk niet want dan sterven we allemaal.

Voor mensen die zich afvragen waarom ik vaak (te) laat ga slapen, hierbij het antwoord. (Geintje, ik begin vaak al om 20:00 zodat ik om 23:00 kan gaan slapen). (Nogmaals geintje, het gehele proces heeft nooit langer geduurd dan 5 minuten)

Katten

Ooit hadden wij drie katten, Floyd, Queen en Nemo. Van die drie zijn er twee gestorven en zitten we nu enkel nog opgescheept met Nemo. Ik hou van Nemo. Niet zoals een man en een vrouw van elkaar houden na 30 jaar huwelijk, maar meer als hoe een varken van modder houdt. Of een stuk hondenstront van de onderkant van je schoen houdt. Of het hardnekkige vuil in een HG schimmel reclame als HG een keer niet doet wat het belooft. Zoveel hou ik van Nemo. En niet alleen van Nemo maar van alle katten op de hele wereld. Alle katten verdienen mijn liefde. Ik wil ook altijd alle katten aaien die ik tegenkom op straat. Ik wil ze ook allemaal mee naar huis nemen. Ik wil ze allemaal begroeten met een veel te hoog stemmetje. Ik wil ze allemaal ‘’KNAPPE POEPERD’’ noemen voor het geval ze dat thuis niet te horen krijgen. Heb ik een probleem? Misschien. Ga ik er wat aan doen? Zeer zeker niet.

Sarcasme in ongemakkelijke situaties

Ik vind dingen al vrij snel ongemakkelijk. Stiltes die langer duren dan 2 seconden, mensen die zichzelf voor schut zetten zonder dat ze dat zelf door hebben, de programma’s ‘First Dates’ en ‘Streetlab’, en het leren kennen van nieuwe mensen. Onderstaand vind je een situatieschets van hoe ik mij inbeeld hoe mensen elkaar leren kennen:

‘’Hoi! Ik ben Frits. ‘’

‘’Hoi Frits! Ik ben Gerda’’

‘’Gerda, wat heb jij eigenlijk een leuk truitje aan‘’

‘’Bedankt! Gekocht bij de Wibra voor €2,99. Zeg Frits, wat doe jij eigenlijk voor werk?’’

En vervolgens hebben Frits en Gerda een ellenlang gesprek over werk, huisdieren, elkaars lievelingseten en favoriete bezigheden tijdens het aanschaffen van een nieuw bankstel.

Misschien heeft het zich een klein beetje door laten schemeren en misschien ook niet, maar ik leef op sarcasme en hele slechte humor. Mijn manier van nieuwe mensen leren kennen is net zolang kut grapjes blijven maken tot men geen andere uitweg ziet dan maar accepteren dat ze voor eeuwig aan mij vast zitten en er eigenlijk geen zinnig woord uit te krijgen is. Ik heb uitermate veel respect voor de mensen die nog steeds (vrijwillig) met mij omgaan.

Dit was voor vandaag hetgeen wat ik met jullie wilde delen.

Volgende keer gaan we het hebben over het ontwikkelen van verlatingsangst terwijl je de Macarena danst.