Niet heel lang geleden lag ik lekker te chillen in mijn bed toen ik Nikki vrij paniekerig iets hoorde roepen. Anders dan de woorden ‘’Schorpioen’’ en ‘’AAAAAAAAH’’ kon ik er niet echt uit halen dus ik stond op en riep ‘’Wat is er?’’ ‘’ER ZIT EEN SCHORPIOEN IN MIJN KAMER!’’ riep ze. Natuurlijk verklaarde ik haar voor gek want schorpioenen leven helemaal niet in Nederland, maar omdat ik toch wel een beetje nieuwsgierig was naar wat Nikki aanzag als schorpioen ben ik naar beneden gestormd.
Tevergeefs, helaas. Want de schorpioen had zich al weer lekker tussen de plinten in de gang verstopt en was weer terug bij zijn schorpioenenfamilie. Nikki gaf met haar duim en wijsvinger aan hoe groot de schorpioen was die ze zojuist had gezien. Als ik even mijn geweldige gevoel voor lengtematen tevoorschijn haal, moest dat zeker iets van 3 centimeter zijn geweest. Nog steeds vond ik het een raar verhaal en ben na een tijdje samen zoeken naar het diertje weer naar boven gegaan.
Vandaag had ik behoefte aan liefde. Nemo lag boven lekker te slapen zoals katten dat wel vaker doen en ik was beneden een poging aan het doen tot leren. Ik besloot mijn honger naar liefde te stillen door Nemo wakker te maken en haar te knuffelen. Vindt ze leuk. Denk ik. Dus ik ben opgestaan en naar de gang gelopen toen mijn oog viel op een lang, zwart insect. Ik dacht eerst dat het een grote oorwurm was maar toen ik het gedrocht van iets dichterbij wilde bekijken deed deze zijn staart omhoog als een schorpioen en heb ik even in mijn broek geplast van angst. Ik deed wat elk normaal mens zou doen in zo’n beangstigende situatie, ik verstijfde en heb zeker 5 minuten naar het beest gestaard voor ik iets durfde te doen. Ik appte Nikki met het verheugende nieuws dat de schorpioen weer tevoorschijn was gekomen, en ze zei dat ik ‘m moest vangen. Kijk, ik vind lieveheersbeestjes leuk. En hommels. Verder mogen alle insecten van mij dood. Zo ook deze ‘’stinkende kortschildkever’’. (Zo heet ‘ie. Bleek helemaal geen schorpioen. Hij doet gewoon alsof. Sukkel.) Maar goed. Na enig aandringen van Nikki en iedereen die ik op de hoogte had gesteld van dit wezen in het huis heb ik alle moed bij elkaar verzameld en een glas over de schorpioen look-a-like heen weten te zetten. Vervolgens appte ik papa dat of hij als hij thuis is alsjeblieft het beest buiten wilt zetten, want ik durf het niet. Ik wacht daar nog steeds op.
Nemo wilde de kever nog opeten maar dat vond ik zielig dus nu is Frits (zo heet ‘ie nu) al zeker 3 uur aan het stikken onder een glas. Het was een spannende dag.