Ik was denk ik een jaar of 12 was toen ik tegen de allermooiste wc aan liep die ik ooit in mijn leven had gezien. Het was een toilet van glanzend, wit keramiek en er klonk een soort van hemels gezang toen ik dichterbij kwam. Met tranen in mijn ogen beklom ik de pot, want ik moest echt verschrikkelijk nodig plassen. Ik ben gaan zitten en liet alles lopen, om vervolgens wakker te worden in mijn bed, die ik helemaal onder aan het pissen was. Dit gebeurde daarna op wekelijkse basis en ik wist absoluut niet wat ik moest doen. Op een gegeven moment durfde ik niet meer naar de wc en kon ik de werkelijkheid niet meer van een droom onderscheiden. Ik hield alles dus op, wat er weer voor zorgde dat ik regelmatig last had van blaasontstekingen en buikpijn. Geen van bovenstaande durfde ik te delen met de mensen om me heen, want het is natuurlijk best wel beschamend om als 12-jarige puber nog in je bed te plassen. Na een lange periode van niet meer durven plassen en pijn aan m’n blaas ben ik toch maar op onderzoek uitgegaan. Bij Google vulde ik in ‘’ik plas in mijn bed, wat moet ik doen?’’ en Google vertelde me dat, wanneer ik twijfelde of ik droomde, ik mezelf moest knijpen. Als het dan een droom bleek, werd ik wakker. En als het echt bleek, dan had ik enkel pijn op de plek waar ik kneep. En jongens, ik kan jullie vertellen, dit werkte als een tiet. Het werkte zelfs zó goed dat ik nu, op 25-jarige leeftijd, mezelf nog steeds knijp voor elk wc bezoekje. En héél af en toe word ik nog wel eens wakker, omdat ik dan toch stiekem op het punt sta heel m’n bed onder te zeiken. En ik begrijp dat jullie niet helemaal kunnen inschatten waar ik naartoe wil met dit verhaal, maar blijf nog even hangen. Het wordt echt alleen maar kutter.

Eén van mijn goede voornemens voor 2023 is het bloggen weer op gaan pakken. Het leek mij een puik plan om jullie om de zoveel tijd weer te verblijden met een verhaal vol slap geouwehoer en meer informatie over mijn mentale gesteldheid, gezien dat nog wel eens kan schommelen. Dus vol goede moed heb ik de afgelopen dagen een mooi verhaal getypt waarin ik voornamelijk vermelde dat ik het gevoel heb dat ik sociaal wat minder ongemakkelijk ben geworden, wat lekkerder in mijn vel ben gaan zitten en als doel heb mijn opleiding af te gaan ronden komend jaar. Ik lieg niet als ik zeg dat het écht een fantastisch goed geschreven stukje tekst was. Maar, zoals misschien de titel van deze blog een beetje doet vermoeden, is het allemaal helaas iets anders gelopen waardoor ik me genoodzaakt voelde om ergens anders over te schrijven.

Hallo mijn naam is Joni en ik heb sinds een aantal maanden een super leuke en ook fijne, nieuwe eigenschap ontwikkeld, namelijk het hebben van paniekaanvallen. Het is een hele handige bijkomstigheid als het gaat om het omgaan met stressvolle gebeurtenissen. Dat is zo nu en dan voor mij namelijk niet te doen. Soms ervaar ik ergens veel spanning voor en maak ik me te veel druk om dingen. Wat normale mensen doen is een moment voor hunzelf nemen door bijvoorbeeld in een warm bad te gaan liggen en lekker ontspannen een boek te lezen over de effecten van jeugdliefdes op je seksleven. Wat ik doe is te snel ademen, janken, schreeuwen en denken dat ik doodga. Op sommige momenten hoop ik stiekem ook wel eens dat het leven stopt tijdens zo’n befaamde paniekaanval maar vaak ben ik na minutenlang panisch ademen weer blij dat ik er nog ben. Het hebben van een paniekaanval is super kut. Ik kan het eigenlijk ook niemand aanraden. Ik geeft het 2 van de 7 sterren.

Ik zat laatst een beetje weg te dromen in de bus. Het was donker, laat, en regenachtig en dus een prima recept om niet zo heel goed meer op te letten op welk plekje van het pittoreske Zeewolde ik me op dat moment bevond. Ik kreeg nog net mee hoe de laatste persoon voor mij de bus verliet en dus was ik alleen nog maar over met de chauffeuse. Volledig in gedachten verzonken staarde ik uit het raam. Ik keek naar de bomen, naar de regendruppels die langs het raam gleden, de gebouwen, de bushalte waar ik eigenlijk uit had moeten stappen, en glimlachte nog lievig naar iemand die haar hond in de stromende regen aan het uitlaten was. Toen ik op een gegeven moment straatnamen voorbij zag komen die ik normaal nooit tegenkom als ik met de bus naar huis ga, begon ik een klein beetje in paniek te raken.

Niet heel lang geleden lag ik lekker te chillen in mijn bed toen ik Nikki vrij paniekerig iets hoorde roepen. Anders dan de woorden ‘’Schorpioen’’ en ‘’AAAAAAAAH’’ kon ik er niet echt uit halen dus ik stond op en riep ‘’Wat is er?’’ ‘’ER ZIT EEN SCHORPIOEN IN MIJN KAMER!’’ riep ze. Natuurlijk verklaarde ik haar voor gek want schorpioenen leven helemaal niet in Nederland, maar omdat ik toch wel een beetje nieuwsgierig was naar wat Nikki aanzag als schorpioen ben ik naar beneden gestormd. 

Lees verder →

Vrienden,
Bereid jullie voor op echt een onsamenhangend kut verhaal zonder duidelijk begin, midden of eind en zonder ook maar enig duidelijk doel en met een verschrikkelijke anticlimax.
Veel leesplezier!

Lees verder →

Ik blog niet meer zo veel als dat ik zou willen. Dit omdat ik vrijwel niks meemaak in m’n leven en mijn inspiratie de laatste tijd ver te zoeken is. Dus toen ik in al mijn wanhoop op Google zocht naar ‘’Help ik weet niet meer waar ik over moet schrijven’’ zei deze wonderbaarlijke zoekmachine: ‘’Schrijf over je hobby’s!’’ Eureka! Verrekt! Wat een goed plan! Alleen, lieve Google, ik heb dus stiekem eigenlijk helemaal geen hobby’s. Behalve dan dat ik naar school ga, veel werk, Netflix mijn beste vriend is, en ik standaard elke zaterdagavond volledig van het padje af in de kroeg sta is er niet heel veel denderends in mijn leven wat het waard is om over te schrijven, vind ik zelf. 

Lees verder →